Een waterdrager in China had twee grote kannen, elk hing aan een uiteinde van een paal die hij op zijn schouders droeg.

Eén van de twee kannen had een barst terwijl de ander helemaal gaaf was en telkens een hele portie water afleverde. Aan het eind van de tocht van het beekje naar het huis, arriveerde de gebarsten kan half gevuld.

Zo bracht de waterdrager gedurende twee jaar dagelijks anderhalve kan water naar zijn huis. De kan die gaaf was, was trots op zijn prestaties, waar hij tenslotte voor gemaakt was. Maar de arme gebarsten kan schaamde zich, en voelde zich ellendig over het feit dat hij maar half kon doen waarvoor het gemaakt was.

Op een dag, na twee jaar bittere teleurstelling sprak het de waterdrager bij de beek aan. "Ik schaam me voor mijzelf omdat de barst in mijn zijkant ervoor zorgt dat er water lekt, helemaal tot aan jouw huis."

De waterdrager zei tegen de pot, "Is het je niet opgevallen dat er aan jouw kant van het pad bloemen bloeien, en geen enkele aan de kant van de andere pot? Dat is omdat ik al die tijd van jouw tekortkoming wist, en dus heb ik zaadjes geplant langs jouw kant van het pad, en elke dag dat we teruglopen, geef jij ze water. Al twee jaar lang kan ik deze prachtige bloemen plukken om de tafel mee te sieren. Als jij niet was wie je bent, had ik deze schoonheid niet gehad."

(Bronvermelding: The Two Pots)